I can't believe you're 15

My dearest Alireza,

Let me start by saying that I can’t believe you’re 15. But you are… and I think no other mother of a 15 year old boy, has ever been happier that she - maybe even stupidly - decided to get pregnant 15 years ago! You know why though? Because you are the most considerate, caring and sweet teenager anybody could ask for.

Last year was the hardest year of my motherhood. You became a high schooler and it’s no joke. The combination of a competitive school, competitive parents and not so hard on studying kid, is not so much fun. 

But let’s face it, you’re an out-and-out teenager now. Do I have to have a 15 minute conversation with you about why exactly you’re expected to refill the toilet paper in your bathroom - which is also the guest bathroom - when it’s finished without me saying it? You bet. Do I have to have weekly conversations with you about why you have to keep the balance between studying and Table Tennis practice? Absolutely. Do I have to remind you to take out the trash every Monday night although it has been your responsibility for the past God knows how many years? Unquestionably! Would you hesitate in responding “I know mom, I remember!”?, God forbid!

But we get along. We more than get along… We’re good. We’re close. We laugh together, we talk, we explore stupid things together and we love each other. Me more than you of course, but it’s only natural. 

Do I worry about your future? More than necessary I guess. I know in my heart that you’ll be fine. You find your way. You’re the kid of parents who find their way. You have amazing social skills and an undeniable charisma that can take you a long way. 

I’m not an explorer, well that’s simply not true. I’m not a music and food explorer. It’s been years that you’ve had this cute habit of saving the songs that you think I’d like and introducing them to me by playing them for me and I often get amazed by how well you know my taste. Most of the time I’d end up listening to the song non-stop for the next few days and you’d be like: “Mooo’m, stop already. Why do I do this to myself?” LOL… A few days ago, your new choice for me was “Lovely” by Billie Eilish. I was planning a surprise birthday gathering for you with your friends and was very much in the mood of your birthday. So when the song went “Tear me to pieces, skin and bone… Hello, welcome home”, although it may not have been an obvious interpretation of the verse, my mind went right to the delivery. 

Kid, you’re the only one who can tear my skin and bone and I’d still welcome you to my heart and home. You are an amazing mature lovely human being and I thank God every single day that I have you.

Love 

Mom

چارده سال قره العین

ای چارده سال قره العین که وقتی این رو بخونی نمی‌فهمی یعنی چی! دیگه وقتی یک ساعت پیش اومده‌ای پرسیده‌ای "مامان، جل الخالق حرف بدی ئه؟" چه جوری انتظار داشته باشم چارده سال قره العین رو بفهمی؟… خلاصه وقتی رسیدی به اینجا بیا خودم برات توضیح بدم که موضوع از چه قرار ئه.  (ایشالا که زنده باشم تا اون موقع)... الان تو و بابا رفتین bubble tea که نوشیدنی محبوب این دورانت ئه رو بخرین و من فرصت کردم که یه چند کلمه‌ای برات بنویسم در این روز عزیز که 14 ساله شدی…

امروز باز ما غریب و دور بودیم و از تولد خبری نبود. تابستون هم بود و دوستانت هم همه پراکنده بودن و نتونستی حتی با اون‌ها قرار بذاری و رفتی کلاب پینگ پونگ‌تون. این تابستون به طور جدی‌تر توی سامر کمپ مربی‌گری می‌کنی و پول بهتری هم می‌گیری.  بعد از اون اول‌هاش که هی کیف کردی از پول خوب گرفتن و پول‌هات رو خرج برج کردی، بالاخره ول‌خرجی رو کنار گذاشتی و شروع کرده‌ای به ذخیره کردن… از این شاخه به اون شاخه می‌پرم چون نمی‌دونم چی می‌خوام بنویسم مادری… آهان… این رو شروع کردم به گفتن که بگم تصمیم گرفتم حالا که تولدی نیست، وسط روز یک ساعت از سر کار بیام برات کیک بیارم کلابتون که امروز تولدت مثل هر روز نباشه و یه هیجانی داشته باشه… بماند که با هایلانگ هماهنگ کرده بودم که سورپریز دارم میام و خیر سرم بهش گفته بودم که رسیدم اون‌جا تو فیلم بگیر و اینا و تا رسیدم دم کلاب تو یوهو اومدی بیرون و من خودم رو قایم کردم که نبینی من رو. تو  رفتی تو و بعد هایلانگ مثل یک شوت واقعی یهویی داد زد: علی، یور مام ایز هیر!... و خلاصه تو جور دیگه‌ای خلاف برنامه سورپریز شدی ولی عوضش کلی خندیدیم. :))

عزیزترینم، کلام قاصر ئه از گفتن اینکه چه‌قدر مادرت بودن زندگی من رو متحول کرده. مادر خوبی برای تو بودن، به قطع و به جد اولویت اول زندگی من ئه. چهارده سال ئه این طور بوده و توی سال‌های اخیر بیشتر هم شده حتی…

اون روز داشتیم حرف می‌زدیم و ازت پرسیدم به نظرت موفقیت آدم‌ها چند درصد به تلنت ربط داره و چند درصد به تلاش؟… فکر کردی یه کم… گفتی بستگی داره… یه چیزهایی هست که آدم هر چه‌قدر هم توش تلنت نداشته باشه می‌تونه Train شه براش، مثل سوشال اسکیلز ولی خب یه چیزهایی به تلنت هم بالاخره بستگی داره. آدم با آی کیوی below average خیلی سخت ئه ساینتیست موفقی شه… منتها این جنرال به نظرم 20 درصد تلنت، 80 درصد هارد ورک… / و تو نمی‌دونی چه‌قدر من از ذره ذره‌ی این جواب لذت بردم… از آنالیز کردنش، از مثال‌هاش، از فکر کردنش، از اینکه حتی نگفتی با آی کیوی بیلو اورج نمی‌تونه، گفتی سخت ئه… و چه‌قدر تربیت خودمون رو هم توش دیدم… آثار همه‌ی چیزهای ریز و درشتی که در طول سال‌ها برات و باهات گفته‌ایم…

کمتر از یک ماه دیگه، در کمال ناباوری من،  وارد دوره‌ی دبیرستان می‌شی. چطوری واقعا این‌قدر بزرگ شدی؟ به قول خودت ایت شود بی ایلیگال… درست ئه که دوره‌ی بسیار مهمی از زندگی ئه و یک جورهایی مسیر زندگی آینده‌ات توی این سال‌ها رقم می‌خوره و به همین دلیل جا داره که آدم نگران باشه ولی یک جورایی هم ته دلم گرم ئه که بالاخره راه خودت رو پیدا می‌کنی… "سوشال" بودن به قول فرنگی‌ها ایز ریتن آل اور یو و من امید دارم که این خصیصه به همراه مهربونی ذاتیت و مدارای معرکه‌ات با آدم‌ها، کلید موفقیتت باشه. موفقیتی که خوب می‌دونی بدون تلاش زیاد به دست نخواهد اومد…

یک موقعی که خیلی درگیر هضم و درک مریضی من بودی، از من هی سوال می‌پرسیدی و یکی از سوال‌هات این بود که هایپوتیکاااالی اگر قرار بود بین من و مریض نبودن یکی رو انتخاب کنی، کدوم رو انتخاب می‌کردی؟… و وقتی می‌گفتم این که اصلا جای سوال نداره، معلوم ئه که تو رو… اصلا نه تنها این، بلکه اگر تو باشی ولی بهم بگن بین مریض نبودن و اینکه تو سالم و خوب و شاد و موفق باشی هم یکی رو انتخاب کن، قطعا  خوبی و دل‌خوشی و موفقیت و سلامت تو رو انتخاب می‌کنم و اینجا بود که مخت می‌پکید و هیچ جوره درک نمی‌کردی که آخه چه‌طور ممکن ئه انتخاب من این باشه و هی بحث می‌کردی سر این… ولی عزیزکم، دلبرکم، پسرکم، واقعیت این ئه که هست… واقعیت این ئه که توی این دنیای بی در و پیکر بزرگ، هیچ چیزی، هیـــــــچ چیـــــــزی، مهم‌تر از سلامت و خوبی و دل‌خوشی و موفقیت تو نیست برای من…

تو این عزیزترین شب زندگیم، تو همین ساعت‌ها که پرستار بیمارستان شوو اومد و ازم پرسید که می‌خوام که تو رو ببره که من بخوابم و جواب بدون مکث من این بود که: نو!!!، در همین ساعت‌ها که دلم نمی‌خواست هیچ وقت از من جدا باشی، در این ساعت‌ها که زندگیم با قدم گذاشتنت به این دنیای عجیب و غریب به معنای واقعی کلمه عوض شد،  برات دل‌خوشی و سلامتی و موفقیت و خوبی و برای خودم رهایی از این مریضی رو آرزو می‌کنم، Who says we can't have both?

July 2018 - From the past few months

خیلی وقت ئه که نشده بنویسم ماجراها رو… این جا باشه چند تا از چیزهایی که توی چند ماه گذشته یادداشت کرده بودم…

داریم یک مسابقه‌ای با هم تماشا می‌کنیم، پسرک می‌گه: این لی سانگسو بهترین بازیکن کره است... می‌گم: هان.. می‌گه: نه منظورم کریا است... می‌گم: هان خب آره... می‌گه: گفتم نکنه فکر کردین کل دنیا رو می‌گم... / من به حال خنده ام که حمید می‌گه: کره چه ربطی به دنیا داره؟ می‌گم: فکر کرده بگه کره، ما فکر می‌کنیم منظورش کره زمین ئه :)))

پسرک یه تریپی داره که وقتی تقاضای یه چیزی می‌کنه و نه می‌شنوه، یا وقتی یه خراب‌کاری‌ای رخ می‌ده و خلاصه هر اتفاق این طوری، صداش رو آروم و قیافه‌اش رو بدون ایموشن می‌کنه و در حالی که اغلب اوقات سعی می‌کنه جلوی خنده‌اش رو بگیره، به صورت 10 ثانیه‌ی اول این آهنگ می‌خونه: هلو دارکنس مای اولد فرند، آیو کام تو تاک وید یو اگن... / یعنی عاشق این کارش هستم به معنای واقعی کلمه. اون قدر که بامزه این کار رو می‌کنه :)) https://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4

بهش چاغاله بادوم دادم خورده، می‌گه این باقالی پلو مزه‌ی سیب ترش می‌ده چرا؟ / اون دیوار رو بیارین جلو. باقالی پلو آخه؟ :|

پسرک چند روز پیش می‌گه چه‌قدر بردی پوکر؟... در حالی که انتظار رقم رو نداره و تعجب کرده می‌گه: پلیز دو شر. شرینگ ایز کرینگ :))... براش توضیح دادم که من پولی که توی پوکر می‌برم رو جزو پولی که خرج زندگی می‌شه حساب نمی‌کنم و قاطیش نمی‌کنم و فقط فولان کار باهاش می‌کنم و  دلایلم رو براش توضیح دادم و می‌گه: حیف ولی، می‌شد باهاش دو تا آلترا بوست خرید :)) / از لحاظ مرض چند ماه پیشش که کفش بود و آبسشن به آلترا بوست که بالاخره ذخایر ارزیش رو خرج کرد و خریدش و ما از شر ولو بودنش تو سایت‌های کفش بالاخص استاک‌اکس راحت شدیم!

بچه رو صبح بردم دبیرستان جدید که کلاس‌های سال دیگه‌اش رو انتخاب کنه... عکس‌های تیم‌های مختلف به دیوار بود و همه مرد بودن رسمن... باورم نمی‌شه واقن به همین زودی به این سن رسید... بچه‌ی دبیرستانی داشته باشم من؟ آر یو کیدینگ می؟

حمید چند روز پیش در حالی که خودش رو کشته که نگه فقط 100 خوب ئه، به پسرک می‌گه: خوب ئه نمره‌هات ولی اگر بیشتر درس بخونی خب بهتر هم می‌شه.... پسرک هم نه گذاشته نه برداشته می‌گه: نه، من از اون دانش‌آموزاش نیستم / :)))) یعنی آب پاکی رو ریخت رسمن

پسرک دیروز داره سر به سر سنجد می‌ذاره... می‌گه: سنجد خیلی باهوش ئه. برای این چیزا نمی‌افته!... طبعا منظورش این ئه که گول این چیزها رو نمی‌خوره منتها هی وونت فال فور ایت رو کلمه به کلمه از انگلیسی به فارسی ترجمه می‌کنه :))

از دیگر نمونه‌های این ماجرا هم این ئه که داریم یه آهنگی گوش می‌دیم، می‌گه: نمی‌دونم چه جوری بالا میاد با این حرف‌ها / منظورش این ئه که چه جوری این آهنگ‌ها به ذهنش می‌رسه :))... "کام آپ ویت دیز وردز"

داریم خونه رو تمیز می‌کنیم که اینسپکتور بیاد از طرف این کسی که می‌خواد خونه رو بخره... پسرک می‌گه: This is like sharpening your knife for somebody who's gonna behead you with it in medieval times!!!... عاشق این متافورهاش هستم یعنی :))

پسرک رو ول کنی می‌خواد همه رو سو کنه... یعنی کوچکترین خطایی ازشون سر بزنه می‌گه سوشون کنیم؟ :))... یعنی اصن یه جاهایی که می‌میریم از خنده از دستش... توی دیزنی ورلد، هر رایدی یا نمایشی اول صفش زمان استیمیتد زده بود که چه‌قدر طول می‌کشه این صف، یه دفعه ما ده دیقه بیشتر از اونی که نوشته بود توی صف واستادیم و پسرک سریع دراومده که: به نظرم سوشون کنیم :)))

داریم قبل خواب حرف می‌زنیم و داره یه چیزایی تعریف می‌کنه، می‌گه این طرف واقن ویدیوهاش خنده‌دار ئه، مثل خیلی‌ها الکی نیست که می‌نویسن آی بت یو 5000 دالرز دت یو کنت استاپ یورسلف فرام لفینگ و اینا... من می‌خندم به مدلی که داره تعریف می‌کنه. می‌گه: سیریسلی، یه دفعه اون‌قدر ویدیوش بی‌مزه بود که رفتم براش کامنت گذاشتم ور ایز مای مانی؟ / :)))) اسکل من

پسرک طبعا به اقتضای سنش خیلی میوزیک اکسپلورر هست و من هلاک وقتی هستم که توی اکسپلوریشن‌هاش آهنگی پیدا می‌کنه که به نظرش من خیلی ازش خوشم خواهد اومد و با ذوق میاد که مامان بیا برات یه آهنگی پیدا کردم که فکر کنم خیلی خوشت بیاد... و معمولا چون سلیقه‌ی من رو می‌شناسه هیز گس ایز اسپات آن... کشف جدیدش برام این آهنگ ئه که از وقتی برام پیداش کرده تبدیل به آهنگ کارم شده، وقتی که می‌خوام کدی بنویسم که خیلی احتیاج به فکر نداره، می‌ره روی ریپیت و همیشه هم کیفور ام از اینکه پسرک برام پیداش کرده: https://soundcloud.com/lindseystomp/shatter-me-feat-lzzy-hale

July 2018 - US Nationals

My dearest Alireza,

First of all, I'm writing this in English because I wanna make sure you feel every word of this when you read it. I'm sitting in a hotel room, It's midnight, I've been up in this so-called vacation since 7:00 AM because you had an important match at 9:00 AM, but I can't go to sleep without writing these few words to you.

We're at US National Championships and you don't know how many times my eyes have been filled with tears from happiness, joy and excitement... from your happiness, joy and excitement,... from simply being your mom...

You have absolutely no idea, how incredibly proud I am of you. Not just because of how beautifully you have played through out this tournament, but because your attitude towards winning, loosing, people, everything... I'm just in awe of how well-behaved, caring and amazing you've turned out to be. I would never say this if it was only coming from me, but I dare to say it, because almost everybody who knows you and meets me, has something nice to tell about you... 

When we signed up for this tournament, you told me my goal is to win U-1600 this year. Today was your last chance to win it and you did it. You got your first national gold medal and you were so so sooo happy. Tomorrow is also your last chance to win U-1800 because after this tournament, I don't think you will be U-1800 anymore. 

I love you to death and I feel so beyond words blessed, that from all the things in life that I could have, I have you and from all the things I could not have, I don't not have you!

July 4th 2018

Mom

11.28.2017 - Joola Tournament

عزیز دل،

    تنکس‌گیوینگ امسال رو مثل پارسال من و تو در دی‌سی گذروندیم ولی فرق بزرگی که داشت این بود که پارسال با 6 ساعت رانندگی به دی‌سی رسیدیم و امسال یک سفر از این سر قاره به اون سر قاره داشتیم و دلیل تحمل این مشقت این بود که یکی از بزرگترین تورنمنت‌های پینگ پونگ هر سال در سه روز تعطیلات تنکس‌گیوینگ در نشنال هاربر برگزار می‌شه… این چند روز برای من در آن واحد بسیار سخت و بسیار لذت‌بخش ئه… از یک طرف دیدن شور و اشتیاق و هیجان و تلاش تو و از طرف دیگه تعطیلات رو ساعت 6:30 صبح بیدار شدن و تا 9 شب توی سالن مسابقه بودن و به معنای واقعی سرویس شدن

    روز دوم با یک تیمی از لانگ آیلند مسابقه داشتین، هر مسابقه‌ی تیمی 9 تا بازی داشت  و تیمی که 5 بازی از 9 تا رو می‌برد برنده می‌شد… توی بازی اولت، یک ست رو 10-4 عقب بودی ولی 6 تا امتیاز پشت سر هم گرفتی و بازی رو 10-10 کردی و بعدش هم بردی… بازی دوم رو راحت بردی و تیم‌ها 4-4 شدن و طبق ارنج تیم، بازی آخر رو تو باید می‌کردی… ست اول رو بردی، ست دوم رو باختی، ست سوم رو بردی، ست چهارم 6-10 جلو بودی و 4 تا مچ پوینت داشتی ولی عجله کردی و هی مچ پوینت‌ها رو از دست دادی و حریفت بازی رو 10-10 کرد و برد و ست آخر هم 10-10 شد و 15-13 برد.... به شدت ناراحت شده بودی از دو چیز… می‌گفتی: حالا به خاطر من تیممون باخت. بهت گفتم که بالاخره بقیه هم بازی‌هاشون رو باختن که اصلا کار به بازی آخر کشیده و نباید از این ناراحت باشی اون‌قدرها. فقط که تقصیر تو نبوده… و جالب‌تر از اون می‌گفتی: چرا من نمی‌تونم وقتی جلو هستم مثل وقتی که عقب هستم، مثل آدم بازی کنم ( عزیز من :)) ) می‌گفتی: انگار فقط باید عقب بیفتم که دقت کنم و کانسنتریت کنم و ببرم!... البته با من حرف نمی‌زدی، همین‌طوری داشتی با خودت بلند بلند این‌ها رو می‌گفتی… پا شدم رفتم که یه مقداری با خودت خلوت کنی و سنگ‌هات رو وا بکنی… یکی دو ساعت بعدش که حالت بهتر شده بود اومدی پیشم و بهم گفتی: خیلی ازت ممنون ام مامان که من رو آوردی اینجا با اینکه این همه سختت هست و خسته می‌شی و از صبح تا شب هیچ کاری نمی‌کنی که باشی و من رو تشویق کنی و این همه باهام پیشنت هستی که تشویقم می‌کنی ولی هی حرف نمی‌زنی  چون می‌دونی که اعصابم خرد می‌شه وسط بازی… و آه که نمی‌دونی چه لذتی داشت شنیدن این حرف‌ها ازت بچه...

    و بازی اون روز بعد از ظهر یکی از فوق‌العاده‌ترین بازی‌هایی بود که ازت دیده بودم… می‌دونستی که تیمشون قوی‌تر از تیم شما است. اومدم بهت بگم که ریتینگ آدمی که باهاش مسابقه داری چند ئه که گفتی نه نگو ریتینگ‌ها رو بهم، نمی‌خوام ذهنم تحث تاثیر این قرار بگیره که چه‌قدر طرف از من قوی‌تر ئه… هر سه نفری که باهاشون بازی کردی خیلی ریتینگشون ازت بالاتر بود و تو معررررکه بازی کردی… چنان تمرکزی توی بازی داشتی که اصلا برام عجیب بود. بعد از تموم شدن بازی اول انگار که مخت از اون حجم تمرکز داشت می‌ترکید گفتی: آی نید تو تیک عه واک… رفتی قدم زدی  و برگشتی و بازی‌های بعدی رو هم عالی بازی کردی و هر سه رو بردی و این بار دقیقن به خاطر این بردهای تو، تیمتون از تیمی که ازتون قوی‌تر بود، برد…

    از اون طرف خدا می‌دونه چندین نفر آدم آشنا و غریبه هی توی تورنمنت بهم گفتن که چه‌قدر بچه‌ی خوبی هستی و چه‌قدر مودب هستی و چه‌قدر پشنت هستی و همه‌ی این‌ها… راه به راه هی ایز عه وری گود کید  بود که شنیدم و تو چه می‌دونی که چه‌قدر لذت‌بخش ئه شنیدن این چیزها...

      

    عکس آخر ساعت 7:15 یکشنبه شب ئه و دارن جمع می‌کنن کلا سالن رو. توی عکس مشخص ئه که میزها از ته سالن دارن جمع می‌شن. ما ساعت 10:30 شب پرواز داریم. بعد از سه روز که از 7:30 صبح تا 9 شب بازی کرده‌ای، با اینکه مسابقه‌ها تموم شده و ملت دارن فینال رو که بین دو تیم متشکل از انواع قهرمان‌های کشورهای مختلف دنیا است تماشا می‌کنن، یهو می‌بینم نیستی... میام بیرون دنبالت و با این صحنه مواجه می‌شم!... واقعا اگر این عشق نیست، پس چی ئه؟ 

07.30.2017: Officially a teenager

عزیز من، امشب وقت خوبی برای نوشتن این چند کلمه برایت به نظر می‌رسد. امشب که هنوز 30 جولای تمام نشده ولی 9 مرداد شروع شده است. جمعه‌ی مبارکی که توی مهربان را به من بخشید، بهترین روز یکی از این سال‌های جابه‌جا بود، از این رو است که اگر تولد شمسی و میلادی ما هر 4 سال یک‌بار روزش با هم فرق می‌کند، تولد شمسی و میلادی تو هر 4 سال یک‌بار بر هم منطبق می‌شود.

بزرگ شده‌ای. می‌دانم که هر سال و هر بار که برایت می‌نویسم، این را می‎گویم ولی واقعنی واقعنی بزرگ شده‌ای. نشانه‌هایش بسیار است ولی بارزترین نشانه‌اش این است که دیگر لگو بازی نمی‌کنی و امسال برای تولدت دیگر نه پول‌هایت را جمع کردی لگو بخری، نه درخواست لگو دادی نه هیچ، الان بیش از 6 ماه است که زندگی‌ات لگو-فری! شده است. همان موقعی که انگار یک‌هو مثل همان صحنه‌ای که در انیمیشن اینساید آوت نشان می‌داد که دکمه‌ی بلوغ طرف را می‌زدند، برای تو هم دکمه‌ی نوجوانی زده شد و به طور رسمی از یک کودک تبدیل به یک نوجوان شدی، یک نوجوان برازنده، خوش‌قلب، صد البته دم‌دمی و مثل همیشه مهربان، مهربان، مهربان…

فکر و خیال و عشق این روزهایت پینگ پونگ است. انگار که وقتی جایی میز پینگ پونگی و کسی برای بازی وجود دارد، مقوله‌ی خستگی کلا از زندگی‌ات حذف می‌شود، تا پایت را از آن مکان بیرون بگذاری. شاهدش روز آخر تورنمنت وگاس، بعد از 4 روز بازی از ساعت 8 صبح تا 8 شب، در حالی که سالن مسابقات تقریبن از جمعیت بالای 1000 نفری‌اش خالی شده بود، داشتی برای "فقط یک بازی" دیگر خواهش و تمنا می‌کردی و این در حالی است که روزی نیست که بازی نکنی! آیا به عنوان یک مادر نگران دوست داشتم کمی از این عشق و شور هم به دیگر چیزها می‌رسید؟ صد البته!... ولی از این‌که این انرژی و هیجان صرف فعالیت سالمی می‌شود، خدا را از صمیم قلب شاکرم و نه فقط برای این… برای داشتنت، بودنت، برای همه‌ی چیزهایی که تو را "تو" می‌کند، تو که قسمت خوشایند حیاتی...

You know, well you don’t know but I’m planning to give you this weblog on your  25th birthday, -I just realized we’re halfway there and it kind of freaked me out, but anyway, maybe 30 then!- I’m not sure you’ll know the wits of Farsi language by then, specially for written pieces, so I thought I might write a few words in English too.

I wanna tell you on this holy night of my life that you’re the boy any mom could dream of having. You’re unbelievably kind, unimaginably caring and extremely passionate about the things and people you love and I’m so lucky to be one of them.

You’re perfect, the only maybe imperfect thing about you is that you hate avocados and I can’t spread them all over the salad, but I’m pretty sure I can overlook that.

Remember, whenever you need me to cheer you up, I’m there and when I’m not, I’m always rooting for you in my heart… You’re the best, kid!

Happy birthday sweetheart, I love you more than you can EVER imagine…

05.09.2017

کماکان از یک سال پیش:

پسرک: مرسی مامان روی این برام پنیر گذاشتی.. من: خواهش می‌کنم عزیزم... پسرک: یو نو می سو ول... من با لبخند بهش و در دل: کاش که تا همیشه همین‌طور باشه...‏

من نمی‌خوام برای ای‌ال‌ای (امتحان ایالتی انگلیسی) درس بخونم .. بنده: چرا؟.. ایشون: اصن چرا باید امتحان بدم وقتی انتخابی ئه و می‌شه امتحان نداد؟ من هر چه قدر بخوای ریاضی می‌خونم ولی انگلیسی نمی خوام بخونم چون هر چی تلاش می‌کنم توش نمره ام بالای 90 نمی‌شه. من: چون امتحان مشخص می‌کنه که آدم چه قدر یاد گرفته. ضمن اینکه می شه بگی این هر چی تلاش‌ها چی بوده که من هیچی‌اش رو ندیده‌ام؟... ایشون: چون توی مدرسه تلاش کرده‌ام. (ارواح صدام حسین! این یعنی سر کلاس فقط تکلیفام رو درست انجام دادم و یه دونه هم تمرین اضافی حل نکرده‌ام). بعدم اینکه خب با همین نمره های کلاسی معلوم می‌شه دیگه. برای چی دیگه این رو باید بدم؟... من: به اون همه‌ی تلاشم رو کردم نمی‌گن. به اینکه بیای این امتحان‌های سال‌های پیش رو حل کنی، یه کم تمرین اضافه حل کنی می‌گن تلاش. تو چون زبان اولت انگلیسی نیست باید بیشتر از بقیه بچه‌هاتون وقت بذاری برای انگلیسی که بتونی کچ آپ کنی... در اینجا مقدار زیادی بحث و آسمون و ریسمون که دیگه نوشتن‌اش از حوصله خارج ئه... و سپس آس ماجرا: اصن می دونی چرا نمی خوام این تمرین‌ها رو حل کنم؟ چون لیزی هستم! / بعــــله!‏

دیروز در حالی که می‌دونه دیگه وقت تلویزیون و بازی نداره اومده که: مامان، می‌شه لطفن حالا که بابا نیومده زود یه کم اکس‌باکس بازی کنم؟... من: لگوهای پهن تو اتاقت رو جمع کردی.. ایشون: نوووو. پلیـــــز. آیم این د میدل آو میشن ایمپاسیبل 2، سکشن 3. آی کنت کلین آپ ناو! پرتی پلیـــــز...

پسرک چند روز پیش: ما باید یه پروژه‌ی مث انجام بدیم و خانوممون گفته نصف کلاس اجازه داره که پارتنرشون رو انتخاب کنن و اونا هم مجبوری باید قبول کنن و نمی‌تونن بگن نه. حدس بزن کی من رو انتخاب کرد.... من: جف؟ ... اون: نووو! روبی!... من: روبی؟ روبی بارنتل؟ ... پسرک: اوهوم... (در اینجا توضیح بدیم که ایشون از کلاس پنجم روی پسرک ما کراش داشته و داستان‌هاش رو گفته بود و یک بار که رفته بودم مدرسه یوهو تا من رو دید رفت دست مامانش رو کشید که مام مام، کام میت علیرضاز مام. ولی خیلی وقت بود حرفی ازش نبود)... من: شی استیل لایکز یو؟... اون به حال چو دانی و پرسی سوالت خطا است: تیک عه گس!... امروز صبح می‌گه: من و روبی تو پروژه مث از همه جلوتر هستیم و برای همین مجبور نیستیم توی ویکند کار کنیم. بقیه که عقب اند مجبورن کار کنن!.. من: روبی هم توی اکسلریتد مث ئه؟... اون: وا. اگر نبود که با هم پروژه نداشتیم... و در حال خوشحالی از تعطیلی بی‌تکلیف چهار روزه به سمت مدرسه روانه می‌شه :)‏

پسرک: امروز تو مدرسه باید یه هیرو انتخاب می‌کردیم و درباره‌اش می‌نوشتیم. من می‌خواستم شما و بابا رو بنویسم ولی باید فقط یه نفر رو انتخاب می‌کردیم و من شما رو انتخاب کردم... من در حال تعجب و ذوق مرگی و بغل کردنش و فشار دادنش و فشردن لب‌هام به لپ‌هاش با کیفوری و خنده: من آخه کجام شبیه هیروها است مادر؟... پسرک(فیلسوفانه): یو دونت نید تو لوک لایک عه هیرو تو بی عه هیرو!... بعد اسمت رو سرچ کردم یه عکسی توی یه سایتی داشتی پرینت کردمش بردمش توی کلاسمون بعد دو تا از خانومامون بهم گفتن: واااو. یو هو عه ریلی پرتی مام!

فرداش بعد اومده که امروز داشتم روی همون هیرو که بهت گفتم کار می‌کردم. چند تا از دخترای کلاس اومدن عکست رو دیدن و گفتن: وووو، هو ایز دت؟ گفتم: شیز مای مام. گفتن: سیریسلی؟ ایز شی یور مام؟ شیز سو پرتی... یادت ئه که همیشه بهت می‌گفتم یور سو بیوتیفول؟ در یو هو ایت. بقیه هم دارن می‌گن!... بعد از کمی که گذشته می‌گه: الان که فکر می‌کنم انگار خیلی دیده‌ام که آدم‌هایی که یه دیسبلیتی دارن خیلی خوشگل هستن!‏ یادم ئه توی ایران یه دختره بود که پاش 6 تا انگشت داشت اند گاد، واز شی پرتی! خیلی کیوت بود ها... / آه از تو بچه... آه