تو

به بهانه تولدت ... قشنگ پنج ساله ام

پسرکم !ا

 به تو که می اندیشم و به خودم و به عشق ، انگار می کنم که وقتی خدا کاسه عشق در دست گرفته بود و محبت تقسیم می کرد ، کاسه که خالی شد ، نگاهی به ته کاسه انداخت و نگاهی به جماعت ،...  نگاهش چرخید و چرخید و چرخید تا به من رسید ، لحظه ای روی صورتم مکث کرد - حتی وقتی می خواهم تصورش کنم ، تبسمی هم بر لبانش می بینم - آنگاه انگشت اشاره اش را به ته کاسه کشید و هر آنچه عشق از سهم انسانها اضافه مانده بود روی سر انگشت رحمتش جمع کرد و با آن روی قلب من نوشت : « علیرضا » ... می خواهی بگویی کفر می گویم ؟ بگو ... ولی این تنها توجیه و توصیف و تشبیه ایست که من قادرم برای حجم بی نهایت دوست داشتنم نسبت به تو پیدا کنم نازنینم...  تویی که صاحب عشق را شاهد می گیرم ، که به خاطر خوب تر شدنت ، سعی کردم خوب تر باشم و به خاطر راحت تر بودنت ، نا-راحت تر... تویی که برایت بهترین چیزهای هر دو دنیا را از خدایم طلب می کنم  و دوستت دارم ... تو را ...تویی که پسرکمی ...  تویی که خوب و مهربانی  ... تویی که عاقل و فهمیده ای ...تویی که دوست داشتنی و نازنینی ... تویی که «تو»یی

عزیز پنج ساله ام ، تولدت مبارک